تجربه های شاعرانه، ما را به این درک رسانیده است که شعر در واقع، محصول نوعی تجسم هنرمندانه است. هنگامی که احساس و عاطفه ای دارای جسم می شود، هنگامی که اندیشه ای جسم پذیری پیدا می کند، کلام رنگ و نیرنگ دیگری به خود می گیرد و شعر، فراتر از سازوکار واژه ها و ترکیب ها و تصویرها، زیبایی و رازمندی خود را به نمایش می گذارد.

اصالت و سبک آفرینی هر شعر را در همین فرآیند هنری تجسم باید دانست. جلال الدین محمد بلخی (مولوی) یکی از شاعران اصیل و صاحب سبک زبان فارسی است و اصالت شعر و سبک غزلپردازی او را در ورزیدگی و مهارت تجسم احساس، عاطفه و خیالپروری اش باید دید.