عصر یکی از روزهای اواسط اردیبهشت، روبه روی تلویزیون نشسته ام. تلویزیون، بازی فوتسال تیم های ایران و ویتنام را نشان می دهد. رفتار تماشاگران ویتنامی و تشویق های کرکننده آنها در سکوها برایم جالب است. آنها 12 گل از ایران دریافت کرده اند اما طوری تیم شان را تشویق می کنند که انگار ایرانی ها در طول بازی به جای گل زدن، دسته گل به آب داده اند. این رفتار برایم معنی دار است. تماشاگر با این رفتار می خواهد چه بگوید؟ می خواهد بگوید کارش روحیه دادن است، نه روحیه گرفتن؟ می خواهد بگوید اگر این تشویق ها باعث شود تیم مقابل به اندازه یک تغییر مسیر کوچک، تمرکز تیمی اش را از دست بدهد کافی است و او به هدف رسیده یا نزدیک است؟