جوانان دانش باور ایرانی که سودایی جز تعالی فناورانه ایران در سر ندارند، در دولت قبل، وقتی اندیشه های عینیت یافته خود یعنی تحقیقات و اختراعات شان را در دست می گرفتند و به این سو و آن سو و به نزد این مسئول و آن مسئول می بردند، هر بار مایوس تر از قبل باز می گشتند تا این که در نهایت ایده ها و اختراعات شان از سوی نهادهای پژوهشی دیگری در گوشه ای از غرب سر برون می آورد. گویی رسم بر این بود که اختراع، اکتشاف، پژوهش، فناوری و هر چه از این دست، فقط باید از غرب، امریکا یا هر کشور دیگری جز ایران آغاز شود تا همه آن را بپذیرند و با دیده شگفتی، تعجب و بی هر گونه تفکری باور کنند بنابراین، تو گویی از دیدگاه