پنجشنبه، ساعت شش عصر، لواسان. در کوچه پس کوچه ها؛ می گردم، آدرس دقیقی از خانه ندارم. فقط تصویری از سه سال پیش در ذهن بود و تاریکی آن شب سرد... از کارگر جوانی می پرسیم که مهندس سحابی را می شناسی و خانه را؟ جواب می دهد: «کدام سحابی؟ همان مردی که در سیاست بود؟»؛ بعد نشانی دقیق می دهد و می گوید: «کسی نیست که مهندس را نشناسد... خدا رحمتش کند.» به در خانه می رسم. دری که دو عکس کوچک به همراه دو شاخه گل رز بر آن چسبانده شده. عکس پدر و دختر، دختر لبخند می زند و پدر به افق های دوردست خیره شده. لبخند «هاله» نشان از عشق به پدر است و شاید برای همین، بعد از رفتن پدر، دختر را تاب ماندن در این دنیا نبود.