یاد آن دوست به خیر

که سفر کرد به آن سوی خیال

تا زمانی که جوانه نور دوست در وجود آدمی نتابیده؛ آدم به کسی می ماند که با چشم های بسته در هستی حضوری سرگردان دارد. نعمت دوستی در این است که به کمک دیگری که خود تو نیست اما از تو به خودت آشنا تر و نزدیک تر می شود به کشف خود نایل می شوی! لذت دوستی در این است که دوست تو را وامی دارد بی پرده با خودت مواجه شوی. دوست حقیقی هرگز تو را به سوی زندگی موهوم و بیگانه ای که نمی شناسی اش فرانمی خواند بلکه به تو کمک می کند تا از حصار تنگ خودبینی و مرداب درخودماندگی های سطحی خارج شوی و خود را بازآفرینی کنی. آنکه به نام دوست تو را دربند خوددوستی هایت محبوس