هرچند صاحبنظران ادبی، تعریفی قانع کننده از سپید بودن شعر به دست نداده اند، اما با کمی چشم پوشی و تامل در شعرهایی که تاکنون نوشته شده، می توان گفت؛ سپید بودن شعر، در طبیعی بودن آن است.

شعر سپید، شعری است که مستقیم با محیط و لحظه های کوتاه و زودگذر زندگانی شاعر و چالش های روزمره او در پیوند است. شعر سپید کوتاه، از لحاظ ساخت و شکل هم، می تواند همانند یک بند یا پاراگراف از یک شعر بلند به حساب آید؛ شعری که استقلال معنایی داشته و با دیگر بندهای کل شعر، هیچ گونه ارتباط درونمایه ای، تصویری و تخیلی نداشته باشد؛ شعری بی وزن، بی قافیه و بی ردیف. با آن که ادیبان ما، با احتیاط آن را گونه ای از شعر