امروز و با ظهور و گسترش ابزار و وسایل ارتباط جمعی، دیگر کمتر کسی سراغ روزنامه ها و روزنامه خوانی می رود. در این فضا توسعه ارتباطاتی، کمتر روزنامه ای می تواند موفق باشد؛ مگر این که از دویدن در کنار این ابزار جدید، لحظه ای کم نیاورد و به نفس نفس نیفتد و صحنه را خالی نکند. با این حال هستند روزنامه هایی که هنوز همچون روزهای انتشار اولیه خود، فعال و بانشاط، عرصه را ترک نکرده و بلکه جذاب تر و کارآمدتر، خود را در فضای جدید پویا نگه داشته اند.

به جرات می توان ادعا کرد که روزنامه جام جم، از معدود روزنامه هایی است که با گذشت حدود 14 سال و 4000 شماره از انتشار آن، در میان اقشار مختلف، جایگاه و پایگاه خود را دارد؛ چه آن که یکی از نشانه های این مساله، پایان همه یا اغلب نسخه های آن تا غروب همان روز یا نهایتا تا همان شب است؛ و بسیار شده که برای خرید نسخه ای از روزنامه که مطلبی از دوستان و اساتید را در صفحه اندیشه اش منتشر کرده ایم، در جستجوی آن، دکه های بسیاری را در خیابان های متعدد گشته ام تا آن را پیدا کنم! و این بی اغراق، نشانه ای از موفقیت یک روزنامه در شناسایی مخاطب خود و سعی در به روز بودن خویش با وجود فضاهای جدید اطلاع رسانی است که اخبار را لحظه ای مخابره می کنند. شاید آنان که با جام جم مانوسند، به یاد دارند که اولین نسخه این روزنامه پس از انتشار چند پیش شماره، روز دهم اردیبهشت 1379 بر پیشخوان دکه های مطبوعات قرار گرفت. شمارگان آن در کمتر از ده ماه از آغاز انتشار به حدود 150 هزار نسخه در روز رسید که بیانگر توفیق آن بین مخاطبان بود.

این روزنامه در کمتر از دو سال پس از انتشار توانست با رکورد 440 هزار نسخه در روز و توزیع روزانه در سراسر ایران، جایگاه پرتیراژترین روزنامه ایرانی و فارسی زبان را ازآن خود کند.

به نظر می‎رسد روزنامه جام جم با رویکرد متعادل و منصفانه خود در عرصه های گوناگون، بتواند سال های سال در عرصه رسانه ای و روزنامه نگاری کشور، خوش بدرخشد و مخاطبان خود از اقشار مختلف و در سنین گوناگون را به همراه داشته باشد و دیگران را هم به دلیل جذابیت های محتوایی و شکلی خود، همراه و جذب کند.