9 سال پیش که به عنوان خبرنگار حق التحریر قدم به تحریریه جام جم گذاشتم، فکر نمی کردم 9 سال بعد همچنان در تحریریه این روزنامه نشسته باشم و برای ویژه نامه چهارهزارمین شماره آن بنویسم؛ آن هم در شرایطی که از جمع خبرنگاران آن روز، انگشت شمار هستند دوستانی که همچنان در روزنامه حضور ثابت و مستمر دارند.

اما حالااگر درباره برنامه 9 سال آینده از من بپرسند، با اطمینان می گویم در جام جم خواهم ماند. آن قدر می مانم تا مثل سرالکس فرگوسن جاودانه شوم. او 26 سال روی نیمکت منچستریونایتد نشست. اصلااز بچگی یکی از معیارهای من برای انتخاب اسطوره های فوتبالی ام همین بود. پائولو مالدینی و فرانکو بارسی را به این دلیل دوست داشتم که همیشه به پیراهن تیم محبوبم، میلان وفادار ماندند؛ اولی 24 سال و دومی 20 سال. فرانچسکو توتی هم برای من یکی از همان چهره های دوست داشتنی و محبوب است؛ چون 25 سال است که پیراهن رم را با هیچ باشگاهی عوض نکرده. چه اشکالی دارد؟ من هم می خواهم به لوگوی جام جم وفادار باشم، نه این که فکر کنید مشکلی در قرارداد امسالم به وجود آمده که این حرف ها را می زنم. نه، اتفاقا همین چند روز پیش بود که بدون توجه به محتوایش، آن را برای نهمین سال متوالی امضا کردم. برای کسی که می خواهد جاودانه باشد، زیاد مهم نیست خبرنگار 2 باقی مانده باشد یا رفته باشد یک پله بالاتر (سه یا یکش را نمی دانم). به گروه و پایه و حق جذبم هم زیاد توجهی ندارم، فقط می خواهم بعدها نوه هایم بگویند بابابزرگمان در اشل خودش یکی بود مثل فرگوسن، مالدینی، بارسی و توتی.خدا را چه دیدید؟ شاید یک روز مجسمه ام را گذاشتند سردر همین روزنامه یا یک جای ویژه برایش در نظر گرفتند در موزه جام جم، پس آن قدر می مانم تا اسطوره شوم. البته اگه دوستان چشم نزنند!