کارلوس کی روش برای انتقال دانسته هایش به فوتبال ما زمان زیادی صرف کرد. شاید یک بدشانسی در 3 بازی آخر پرونده او را در فوتبال ایران می بست اما کی روش این فرصت را داشت که از همه پیچ و خم ها بگذرد و برای جام جهانی ایده هایش را عملی کند. او اعتبار برند کارلوس کی روش را در خطر می دید اما برای حفط این اعتبار میدان را خالی نکرد. کی روش 2 بار آسیب شناسی کرد: اول (کوتاه مدت) پیش از بازی های باقیمانده دور مقدماتی که ترکیبش متحول شد. دوم (بلندمدت) که در هفته های منتهی به جام جهانی تیمی تصحیح شده را مهیای بازی ها کرد. برخی امروز می گویند «ترسو بودیم و می توانستیم نیجریه را ببریم و...!» اما بعید به نظر می رسد این منتقدان حتی حالاکه بازی انجام شده بتوانند یک راهکار عملی برای بسته نگه داشتن دروازه ایران و در عین حال گل زدن نشان بدهند. ما در 10 دقیقه پایانی حمله کردیم و اگر قدری به برنامه های کی روش دقیق تر عمل می شد، شاید گل هم می زدیم اما اینکه زودتر از دقیقه 80 دستور حمله صادر می شد. آن هم در برابر حریفی که نفراتش در 3 فاکتور فیزیک، تجربه و تکنیک فردی به مراتب از ما جلوترند، خیلی بلندپروازانه است. واقع گرایی در کیفیت فوتبال ما نکته ای است که از سوی منتقدان امروز تیم ملی مورد غفلت واقع شده. اینکه تیمت را همزمان به این دو باور برسانی که هم می توانند 90 دقیقه گل نخورند و هم به تیمی مثل نیجریه گل بزنند در یک بازی نمی گنجد. یادمان باشد که ما با هیچ کدام از 31 تیم حاضر در جام بازی دوستانه نکردیم. خوشتان بیاید یا نیاید اعتبار فوتبال ما، سرمربی ما و بازیکنانمان را حمله کورکورانه و کیسه گل شدن بالانخواهد برد و شنیدن انتقادها از تساوی بدون گل به مراتب بهتر از سرافکندگی بعد از یک شکست 4 - صفر یا 5 - 1 است!