امروزه با گسترش شبکه های اجتماعی و تغییر ماهیت هر شهروند به «شهروند-خبرنگار»، بی خبری دیگر نه تنها خوش خبری نیست، بلکه غفلت است و عقب ماندن از جهانی که با سرعتی همپای نور می تازد و پیش می رود. در چنین جهانی به نوعی تشخیص سره از ناسره هم سخت تر است و وفور رسانه های مجازی و دیداری و شنیداری و کاغذی سبب شده اعتماد بین فرستنده و گیرنده خبر، سخت تر از قبل پدید آید. از طرفی رسانه های کاغذی، دیداری یا شنیداری محدودیت هایی دارند که بارزترینش رعایت سیاست های به خصوص است حتی همین محدودیت در رسانه های اینترنتی کمتر به نظر می رسد، بماند که محدودیت رسانه های اینترنتی در سایر موارد هم کمتر است. با همه اینها،