فرصت ها را از دست می دهیم. این کار معمول و مرسوم ما است. خوب می دانیم چطور اهمال کنیم. یک نمونه عینی دیگر، فرصت ماه مبارک رمضان است. فرصتی که پیش تر اهالی سینما با طرح اذان تا اذان از آن استفاده بهینه کردند. در سال هایی که سالن های سینما به سختی تماشاگران را به سمت خود می کشاند، طرح اذان تا اذان به استقبال مخاطبان سینما و مردم عادی بین افطار تا سحر رفت. دیگر نیازی به توضیح نیست که با توجه به تغییر چرخه زندگی مردم در این ماه طرح نیز با توفیق همراه شد.

اهالی کتاب، کتابفروشان، ناشران و... کجای این ماجرا ایستاده اند، آیا نمی توان یک راسته را مثلاخیابانی مانند کریمخان، انقلاب و... را شب زنده دار کرد؟ زنده از نفس ورق پاره های کتاب: زنده از مردمی که به بهانه یک فنجان چای می توانند فرصت خواندن یک جرعه کتاب پیدا کنند.

آیا پیشنهاد این ماجرا هماهنگی با نهادهای ذی ربط، قدم پیش گذاشتن کتابفروشان، پیگیری و توصیه اهل قلم نمی تواند عالم کتاب ما را که بیمار و رنجور خوانده می شود در ضیافت ماه مبارک رمضان میزبان سفره اندیشه مردم کند؟

باید هر فرصتی را غنیمت دانست. باید هر اتفاقی، مناسبت یا رویدادی را همچون یک لحظه بی تکرار و یک موهبت گرانقدر به حساب آورد و از آن در تعالی فرهنگ، کتاب و نوشتن سود جست. ما شعار در این باب بسیار شنیده ایم. برای تعالی شعور اما، همت و اقدام عملی نیاز است این خواب خرگوشی ما در بیداری مردم روزه دار نمونه یی از کف رفتن یک فرصت دیگر است.