رمضان ماه خداست؛ ماه مدارا با بندگانش. رمضان که می آید به شهرمان، به خانه هایمان، به دل هایمان، قراری استوار می شود میان عبد و معبود برای گشودن درهای رحمت و برپایی خوان فیض و کرم، و خوشبخت آنان که رندانه بر سر این خوان نعمت نشینند و توشه ها برگیرند آذوقه راه.

رمضان با خود حرکت و برکت دارد؛ غوغایی می شود در میان خلق خدا به هنگام افطار. روزه دارانی که ساعت های طولانی یک روز بلند تابستانی را در گرمای طاقت فرسای تیرماه لب بر آب فرو بسته اند و کام بر طعام، مشتاقانه راه خانه را در پیش می گیرند تا روزه شان را دور سفره یکرنگی با اهل و عیال بگشایند و شکر خدای خود بجای آورند، هر یک به زبانی. و همین