این صدای نسل جدیدی از نویسنده های تئاتر ایران است. صدایی رسا و جدی. صدایی از جنس درد و لذت توامان تئاتر. صدایی که گیج نیست، می داند از چه حرف می زند و چرا این حرف را می زند. صدایی که توانسته موانع را با پشتکار و خلاقیت و ایمان به تئاتر از میان برداشته و خودش را از قلب هنرهای زیبا، به روی صحنه حرفه یی تئاتر ایران بکشاند. شنیدن این صدا – بخوانید دیدن این نمایش- دست کم دو سویه جذاب دارد: یکی همان بازی نسل هاست و درک اینکه نسل تازه آمده تئاتر ایران به چه می اندیشد و دیگر رصد کردن نویسنده و کارگردان و بازیگرانی است از همان ابتدای خلقت شان... و این چه برمی انگیزد آدم را که بگوید کاش همیشه همین قدر با انگیزه بمانید.