قدیم ها می گفتند که هر چیزی را از بچگی باید آموخت تا در بزرگسالی بشود به نتیجه اش رساند. آن موقع سینما هنوز همان «شهرفرنگ، از همه رنگ» بود؛ تنها سرگرمی ارزان برای خانواده ها و بچه ها و اگر بتوانید یک سری از فیلم های کوتاه و نیمه بلند کانون پرورش فکری کودکان و نوجوان را [که در دهه 50 ساخته شدند و تا اواخر دهه 60 هم هنوز در کتابخانه های کانون، به شیوه سوپر 8 یا 16 میلیمتری، نمایش داده می شدند] پیدا کنید و ببینید، می بینید که این تاثیر جادویی تا چه حد بوده و چرا روزگاری، هر کس که پولی دستش می آمد، زود می خواست با قرض و قوله، بشود تهیه کننده یک فیلم یا هر کس که صاحب یک سالن سینما بود، ولو این که 200 صندلی داشت، آدم پولدار فامیلش به حساب می آمد.

الان البته دیگر از این خبرها نیست و هر کس سالن سینما دارد، فکر این است چه جوری می شود تبدیلش کرد به پاساژ و تهیه کننده فیلم شدن، یک کاری است مانند پایین پریدن از یک هواپیما، آن هم بدون چتر نجات! این وسط، به نظر می رسد به همراه راه حل های مقطعی، باید به فکر راه حل های درازمدت هم بود و روی نسل بعدی سرمایه گذاری کرد؛ تا بازی های رایانه ای و اینترنت و باقی پدیده های تکنولوژی نو، ذائقه و پسند نسل مدرسه روی ما را هم عوض نکرده. امضای تفاهمنامه میان سازمان سینمایی ارشاد و معاونت پرورشی وفرهنگی آموزش و پرورش، شروع خوبی است برای رسیدن به چنین هدفی. دکتر «حجت الله ایوبی» رئیس سازمان سینمایی گفته: «ما باور داریم اگر بخواهیم سینما را نجات دهیم و اعتلاببخشیم، بیشترین یاری را آموزش و پرورش و نسل در حال رشد به ما خواهند رساند.» و راست گفته! راه دیگری نداریم.