صورت مساله را اشتباه نگیریم: اولویت امروز و مساله امروز ما، تولید و عرضه آثار کیفی در مطبوعات است نه برگزاری سه ماهه یا یک ساله جشنواره های مطبوعات. به باور من، مساله مهم این است که مجموع کار کیفی مطبوعات، آنقدر قابل اعتنا و قابل توجه نیست که به جای جشنواره یی سالانه، ما چهار نوبت در سال این برنامه را برگزار کنیم و این موضوعی است که نباید از کنار آن به آسانی گذشت. من کم و بیش در این گونه جشنواره ها حضور داشته ام و به نظرم می رسد که باید نگاه مان را از کمی گرایی به کیفی گرایی، تغییر جهت دهیم. در واقع به جای اینکه هر فصل جشنواره یی داشته باشیم و بعد عدد و آمار بدهیم و به ظاهر برگزیدگانی هم داشته باشیم، باید بر اهمیت کار کیفی و حرفه یی شدن کار تاکید کنیم زیرا برگزاری جشنواره های پی درپی به تنهایی دردی از مطبوعات ما را دوا نمی کند. در واقع پرسش این است که با برگزاری این جشنواره ها قرار است چه پیامی بدهیم وقتی اوضاع کارهای مطلوب ما، بسیار ناچیز است؟ البته ممکن است روزنامه نگاران، برحسب آنکه شانس شان در هر سال چهار برابر می شود، استقبال بیشتری از این گونه جشنواره ها بکنند اما شاید مساله مهم تر از توجه به برگزاری یا عدم برگزاری جشنواره فصلی مطبوعات در این دولت، ایجاد دوباره تشکل صنفی روزنامه نگاران باشد. تشکل جامعه یی که همه نحله ها و سلیقه ها را از همه جناح ها و گرایش های سیاسی، دور هم جمع کند و همه، در برابر تصمیمات آن، تمکین کنند. روزنامه نگاری از معدود مشاغلی است که هیچ نهاد صنفی و قانونی ندارد که در بحران ها مدافع حقوق روزنامه نگاران باشد و بتواند از حقوق قانونی شان دفاع کند. در نتیجه به باور من دولت باید وارد شود و این نقص را هرچه زودتر برطرف سازد و از سوی دیگر در بحث برگزاری جشنواره ها هم، به جای کمی گرایی، بر کار کیفی و تخصصی تاکید کند. دولت گذشته هم که این جشنواره را برگزار می کرد، بیشتر در راستای تایید فعالیت های خود بود تا یک کار به واقع جدی و اساسی و در واقع برگزاری آن بیشتر رنگ و بوی سیاسی داشت تا صنفی و حرفه یی.

روزنامه نگار و مدرس روزنامه نگاری