معاویه برای برپایی سلطنت و پادشاهی برنامه ریزی کرده بود. در ماجرای حجربن عدی، مهم ترین اتهام او خروج بر خلیفه و در نتیجه کفر و شرک بود، در حالی که حجر از زهاد بزرگ و قاریان زمان خود به شمار می رفت. در سندی که به دستور زیاد بن ابیه حاکم منصوب معاویه، بزرگان و شیوخ کوفه علیه حجر و یارانش تهیه کردند و به آن شهادت دادند، صریحا ذکر شد که سبب کفر و الحاد حجر، نظر مخالف او با آرای خلیفه است.

باید این نکته را نیز در نظر گرفت جز گروه بسیار معدودی از هواداران و شیعیان خالص امام(ع) که به راه آن حضرت ایمان داشتند، بسیاری از افراد سرشناس و از اطرافیان و سپاهیان امام(ع) از قبایل سرشناس یا گمنام، در واقع در پی منافع و «سهم» بودند و با گذر زمان، کم کم از امیرالمومنین(ع) فاصله می گرفتند زیرا تصور می کردند از این به بعد می توانند از انواع موهبت ها برخوردار شوند.