ایجاد محرومیت و فشار به مهاجران افغانستانی در ایران امر تازه یی نیست و متاسفانه در طول این سال ها حتی برای فعالان مدنی نیز عادی شده است. بر اساس کنوانسیون ژنو 1951 و پروتکل الحاقی آن، دولت ها موظفند با پناهندگان همانند شهروندان کشور خود رفتار کنند و حداقل حقوق آنها را در کار، بیمه، تحصیل، خدمات اجتماعی و... به رسمیت بشناسند. با این وجود، در ایران خصوصا از میانه دهه 1370 به این سو، روندی متباین حاکم بوده است. روندی که در موارد متعددی مانند توهین و تحقیر دانش آموزان افغانستانی در مدارس، فشار به مدارس خودگردان، ممنوعیت ورود مهاجران