دعوت الهی ماموریتی سخت است که جز شکیبایان از عهده آن برنمی آیند و دشواری هایش را بر نمی تابند. پیامبر گرامی اسلام حضرت محمد(ص) در راه تبلیغ دین خدا، بیشترین آزارها را تحمل کرد تا آن که این جمله بر سینه مبارک او نازل شد: «و لقد نعلم انک یضیق صدرک بما یقولون» (حجر آیه97) و خود آن حضرت(ص) در عکس العمل به آزارها فرمود: «مااوذی نبی ما اوذیت» هیچ پیامبری همچون من در راه دعوت (دین خدا) مورد آزار

قرار نگرفت.

در صف مسلمانان نیز گروهی بودند که ایمان به دلشان رسوخ نکرده بود و موجب آزار پیامبر بودند. قرآن کریم در این باره می فرماید: و از ایشان کسانی هستند که پیامبر را آزار می دهند و می گویند؛ او زودباور است. بگو؛ گوش خوبی برای شماست، به خدا ایمان دارد و (سخن) مومنان را باور می کند و برای کسانی از شما که ایمان آورده اند رحمتی است و کسانی که پیامبر را آزار می دهند عذابی دردناک دارند.

جالب است که این آزار در برابر لطف، رحمت و عنایت بی شائبه پیامبر به آنهاست، چه او را «اذن» (گوش به معنای، خوش باور و زودباور) می خواندند، زیرا با نهایت عطوفت و مهربانی سخنان آنان را می شنید و حمل بر صحت می کرد.

در سیره اخلاقی پیامبر اکرم(ص) جلوه های محبت بیش از هر چیز هویدا است، از این رو است که وجه بارز آن حضرت را رحمت خوانده اند و خداوند او را با لقب «و ما ارسلناک الارحمه للعالمین» (ما تو را جز رحمتی برای جهانیان نفرستادیم) ستوده است.

پیامبر(ص) بذر محبت می کاشت و اعتماد و اعتقاد درو می کرد و همه می دانند که میوه محبت سریع الحصول تر و سهل الوصول تر از هر میوه ای است. این استراتژی، در تمام مراحل دعوت نبوی به کار بسته شده و نتایج مطلوبی به بار آورده است.

آن حضرت حرص و پافشاری زیادی بر نجات انسان ها داشت و دلسوز مومنین بود. «لقد جاء کم رسول من انفسکم عزیز علیه ما عنتم حریص علیکم بالمومنین رووف رحیم» (توبه آیه128) (همانا برای شما پیامبری از (جنس) خودتان آمد که بر او دشوار است شما در رنج افتید و به (هدایت) شما حریص و نسبت به مومنان دلسوز و مهربان است)