در نظریه شناخت اجتماعی، یادگیری بیشتر به صورت پردازش آگاهی انجام میپذیرد، به این معنا که اطلاعات مربوط به ساختار رفتار یا رویدادهای محیطی به نمادهایی تبدیل میشوند. یادگیری در نتیجه اعمال خود فرد حاصل میشود؛ رفتارهایی که بر اثر پیامدهای موفقیتآمیز به دست میآیند و به خاطر سپرده میشوند، اما آنهایی که به ناکامی و شکست میانجامند فراموش میشوند.

در بسیاری از یادگیریها آدمی بی آنکه عمل آشکار و نمایانی انجام دهد موضوعی را به صورت خود بهخود یاد میگیرد. یعنی از مشاهده هرنوع فعالیت، خواندن کتاب و روزنامه گرفته تا تماشای تلویزیون و... مهمترین منابع یادگیری را تشکیل میدهند. اینگونه یادگیریها، نه تنها یادگیری عملی را استحکام میبخشند، بلکه از پیامدهای منفی آموزش نیز جلوگیری میکنند.