روزی که قانون سقف بودجه باشگاه ها جایش را به قانون سقف قرارداد داد، از رئیس فدراسیون فوتبال گرفته تا رئیس سازمان لیگ همه از برخورد شدید با متخلفان حرف زدند و این که اگر باشگاهی بیشتر از سقف تعیین شده هزینه کند، فلان می کنند و بهمان. از همان روز به بعد، هر وقت یک قرارداد میلیاردی بسته شد، مسئولان نظارتی فوتبال از یک جمله مشترک برای پاسخ به پرسش های خبری استفاده کردند؛ این که فلان باشگاه به فلان بازیکن چقدر داده دیگر به ما مربوط نمی شود، ما فقط آنها را ملزم کرده ایم سقف بودجه را رعایت کنند!

حالاوقت حسابرسی است، اما عجیب که همه سکوت کرده اند. همه آنهایی که یک ماه تمام فقط خط و نشان کشیدند، حالاانگار به دنبال این هستند که با یک سکوت چند روزه، تخلف گسترده و آشکار تیم های باشگاهی را با هیجان شروع فصل تازه فوتبال به دست فراموشی بسپارند.

حرفی نیست در این که سیدمهدی رحمتی با یک میلیارد و 550 میلیون تومان لقب گران ترین خرید تاریخ باشگاه پیکان را به دست آورد و یکی از گران ترین نقل و انتقالات فصل باشد، اما آیا می توان باور کرد که احمد آل نعمه، با بیش از 30 سال سن و کمتر از ده بازی ملی، با قراردادی به ارزش یک میلیارد و 400 میلیون تومان دومین بازیکن گران قیمت لیگ برتر باشد؟ نه، حتی خود آل نعمه هم این را باور ندارد، که اگر داشت نمی گفت شفاف سازی انجام شده غیرواقعی است.

سازمان لیگ قانون سقف بودجه را گذاشته شد تا هزینه های این فوتبال کاهش یابد، تا رقم های واقعی قراردادها مشخص شود، تا مالیات ها به همان اندازه ای که هست پرداخت شود. اما انگار این قانون هم توان بریدن شاخ و برگ های اضافی قراردادهای میلیاردی فوتبالیست ها را ندارد. شاید هم دارد و مجریان قانون ناتوان هستند، اما هرچه هست این فوتبال همچنان پول بیت المال را تناول می کند، بدون آن که کسی پاسخگو باشد. بدون آن که شادی پایداری برای مردم ایجاد کند.