لابد این حکایت را همه شنیده ایم که مردی در بیابان افتاده بود، سواری از راه رسید به او آب داد، سرحالش آورد، وقتی سرحال آمد اسب سوار را برداشت و فرار کرد. مرد جوانمرد وقتی دید که اسب دارد دور می شود، فریاد زد: «کاری که امروز کردی را با هیچ کس نگو، که اگر این قصه پخش شود، دیگر هیچ سواری برای کمک به در بیابان مانده ای توقف نمی کند.»

این روزها بین سرمربی تیم استقلال و کاپیتان تیم ملی مجادله ای صورت گرفته که اگر چه ظاهر آن بی ارتباط به حکایتی است که ذکر شد، اما در ریشه می بینیم که در نهایت این گونه مصاحبه ها، افشاگری ها، تهدیدها، کری خواندن ها و... تنها زخمی است که بر صورت فوتبال کشیده می شود؛ زخمی که ممکن است خوب شود، اما جایش همیشه باقی است وخود را نشان می دهد. هیچ کس از افشای فساد ناراحت نمی شود و همه از تهمت زدن ناراحت می شوند... اما آیا جای این گونه تسویه حساب ها در صفحات روزنامه هاست. این بگم بگم های فوتبالی گاهی و شاید در بیشتر اوقات، از این جهت آزاردهنده است که نیت خیری از آن دیده نمی شود. این که حق با کدام است و چه کسی راست می گوید، در صلاحیت هیچ کدام از ما نیست. امیدواریم که تهدید ها جدی باشد و برای یک بار هم شده تا انتهای پرونده کار پیگیری شود تا معلوم شود حق با چه کسی است. فوتبال با این حرف ها ضربه می بیند، چه از طرف امیر قلعه نویی باشد و چه از طرف جواد نکونام. در این فوتبال با این واقعیت تلخ مواجه هستیم که کمتر بلدیم خوب خداحافظی کنیم. بیشتر جدایی ها در فوتبال ایران با یک تلخی مضاعف نه از غم دوری همراه است. این تلخی از حرف های نیشداری برمی آید که شان فوتبال را زیر سوال می برد. کاش آداب خداحافظی کردن را یاد می گرفتیم. مثل این عکس... ویدیچ برای هواداران منچستر نه گیگز است، نه اسکولز و نه اسطوره ای قابل ذکر، اما وقتی این بازیکن از منچستر جدا شد و در این فصل به اینتر میلان پیوست، هواداران منچستر این گونه در بازی دوستانه دوتیم از بازیکن سابق خود تشکر کردند، این هم یک مدل خداحافظی است.