سیاست های خانه سازی به ویژه در شمال تهران، افسارگسیخته شده است. در هر معبر تنگی، ساختمان های بلند ساخته شده یا در حال ساخته شدن است. روشن است که این خانه سازی ها برای مدیریت فعلی شهرداری پول ساز است ولی آینده مردم این مناطق را تیره وتار می کند. اصلاآینده مطلوب برای این سبک زندگی غیرقابل تصور است. با این ساخت و سازها دیر نیست که تراکم جمعیتی در این مناطق به چند برابر -در مواردی به 10برابر یا بیشتر- برسد، واقعا در این صورت چگونه می توان از یک برنامه دوراندیشانه برای شهر سخن گفت؟ دوست فرهیخته ای می گفت پاسخ شهردار محترم به این نکته، سخنی کنایه آمیز بوده است. مواجهه مطایبه گونه با مشکلات حوزه مدیریتی در دوران احمدی نژاد به حداکثر میزان خود رسید. این غیرمسوولانه ترین نوع پاسخگویی یک مقام مسوول است و پاره ای از جواب های او هنوز از اذهان بیرون نرفته. درست است که مقام مسوول به این ترتیب به صرافت از پاسخ به پرسش طفره می رود ولی این روند در حکم اصرار بر ادامه کار و بی اعتنایی به انتقادات و طفره رفتن از حق شهروندان برای شنیدن پاسخ است. دکتر همایون کاتوزیان معتقد است جامعه ایرانی، کوتاه مدت است. یعنی همه تصمیمات و چشم انداز آنها در جامعه، کوتاه مدت است. ریشه بسیاری از پس افتادگی ها هم همین عدم انباشت سرمایه و تجربه و دانش است. هرجا تا می خواهد چیزی انباشت شود با تصمیمی همه آنچه در گذشته به زحمت ساخته شده خراب می شود و چیز جدیدی بنا می شود. چیزی که خودش تضمینی برای دوام طولانی مدت ندارد. متاسفانه با این روند، به نظر می رسد قسمت هایی از شهر تخریب و در برابر به نحوی بازسازی می شود که آینده اش مبهم و به احتمال زیاد پردردسر است. این روند در کوتاه مدت برای برخی، آمارساز و پول ساز است ولی در بلندمدت آتیه اش روشن نیست. ناهنجاری در ساخت وسازهای شهری نشانه ای از گسیختگی ها در عرصه مدیریتی هم هست. مادامی که پاسخگویی در این کشور نهادینه نشود دوراندیشی هم انتظاری واقعی نخواهد بود.