ستاره دیده فرو بست و آرمید بیا /شراب نور به رگ های شب دوید بیا؛ این یکی از غزل های «سیمین بانو» بود که من در برنامه گل ها اجرا کردم. آخرین بار که او را دیدم شب تولد«ادیب برومند» بود که مهندس همایون خرم و استاد معینی کرمانشاهی هم حضور داشتند. بانو بهبهانی بعد از پروین اعتصامی شاعری بی نظیر بود؛ دید عجیبی به پیرامونش داشت و از همه مهم تر شجاع بود. وقتی در این باره با او صحبت می کردم می گفت: «یک روز می آییم و روزی هم می رویم، وظیفه ماست که به مردم خدمت کنیم.» یک وطن پرست کامل بود. در مورد کارش به خاطر آشنایی به ادبیات گذشته و اشراف به کارهای جدید آثار بی نظیری خلق کرد که در ادبیاتمان شاخص است. ایشان را بسیار دوست داشتم چون بانوی وارسته ای بود، حتی اگر سر گرسنه زمین می گذاشت، روی پای خودش بود و به هیچ عنوان زیر منت کسی نمی رفت و رنگ عوض نکرد، از ابتدا سیمین بهبهانی بود و حالاهم که فوت کرده سیمین بهبهانی است. برای همین مردم دوستش داشتند چون عاشق مردم بود و برای مردم شعر می گفت. زن بزرگی را از دست دادیم. شاعر بزرگی را از دست دادیم.