پیش از آنکه از نزدیک سیمین بهبهانی را دیده باشم، ایشان را از طریق شعر هایش می شناختم، شعرهایی که اینجا و آنجا در محافل ادبی خوانده بودم و در نشریات مهم چاپ می شد. من هم از سال های دور مخاطب و پیگیر شعر هایش بودم و با علاقه می خواندمشان: اما آشنایی حضوری ام با خانم سیمین بهبهانی برمی گردد به دوره یی که من و ایشان همزمان عضو هیات دبیران کانون نویسندگان ایران بودیم و همکاری می کردیم، به همین دلیل و به خاطر جلساتی که داشتیم به صورت منظم او را می دیدم و هر بار با یکدیگر همکلام می شدیم، درباره مسائلی پیرامون وضعیت کانون و ادبیات. همکاری ما همیشه خیلی نزدیک و صمیمانه بود و در تعامل به مشکلی برنمی خوردیم.

درباره خانم بهبهانی باید بگویم که ایشان همیشه همین طور بوده و شجاعتی مثال زدنی داشته است، شعرهایی که می نویسند نشانگر این شجاعت است و می توان عنصر شهامت و صراحت را در آنها پیگیری کرد، به ویژه شعرهایی که برای وطن می سراید، حال و هوای ایران در آن شعر ها موج می زند. از این حیث شاید خانم بهبهانی در ادبیات و شعر ما در درجه اول قرار بگیرد، در جایگاهی حتی بالاتر از پروین اعتصامی.

خانم بهبهانی بسیار خنده رو بودند و این قابلیت را داشتند که افراد را دور خودشان جمع کنند و از این جهت به یک پناهگاه برای ادبیاتی ها هم تبدیل شده بودند. چند سال پیش در سفر بلژیک با یکدیگر همسفر بودیم، ایشان تمام وقت نمی گذاشت که به ما بد بگذرد و مدام خاطره نقل می کرد تا مبادا حوصله کسی سر برود، مهربانی از دیگر صفات خوب ایشان بود.