شخصی خدمت امام صادق(ع) شرفیاب شد و به حضور حضرت عرضه داشت: یا ابن رسول الله! پسر عمویت به شما ناسزا می گفت و نسبت به شما بدگویی می کرد. پس از آن که شخص سخن چین حرفش تمام شد، حضرت به کنیز خود فرمود تا اندکی آب برای وضو بیاورد، و چون وضو گرفت، شروع به خواندن نماز نمود، آن مرد گمان کرد که حتما امام صادق(ع) برای پسر عمویش نفرین خواهد کرد، ولی برخلاف تصور او، هنگامی که حضرت دو رکعت نماز خواند، دست به دعا برداشت و برای پسر عموی خود چنین دعا نمود: ای پروردگار من! این حق من است و من او را بخشیدم، و تو جود و کرمت از من بیشتر است، او را ببخش و به واسطه این عملش مجازاتش مگردان، با شنیدن این دعا تعجب آن مرد سخن چین برانگیخته شد، و با شرمندگی از جای خود برخاست و رفت.(1)