غزل، این آهوبره کوهی، چه سرنوشتی را که از سر نگذرانده است. چه جهانی را که از پیش چشم عبور نداده، گویی نه شاهد تاریخ بلکه خود تاریخ است. در دامان رودکی و شهید بلخی به جهان دری که دراندن نمی دانست پا گذاشت. «شاد زی با سیاه چشمان شاد/ که جهان نیست جز فسانه و باد». پس، در دشت ها و کوهستان های فلات ایران یله شد. چه مردانی که به او راه رفتن، سخن گفتن، دویدن و عشق یاد ندادند. سنایی، نظامی، عطار، سعدی و مولانا تا اینکه؛ «فکند زمزمه عشق در حجاز و عراق/ نوای بانگ غزلهای حافظ شیراز»؛ این پیر که بی او هیچ؛ اما همیشه همه چیز خوب نیست. همیشه درد از جایی سراغ آدم را می گیرد. تاراج، تازیانه و کشتار در کشتزار