فلاسفه در طول تاریخ تعاریف متعدد و متکثری از وجود آدمی به دست داده اند. از دکارت که تعقل و خردورزی را در تمایز میان انسان و حیوان پررنگ می کرد تا پاسکال که برعشق ورزی آدمیان تاکید می کرد تا آلبرکامو که عصیان را نقطه تفارق و خط تمایز می دانست... اما شاید لطیف ترین وجوه افتراق عالم انسانی از دنیای حیوانی را بتوان در حس نوع دوستی، تشریک مساعی و احساس مسوولیت نسبت به همنوع دانست. به نظر می رسد که انسان به هر میزان که مسوولانه تر نسبت به خود، خانواده، همکاران، محیط اطراف و جامعه یی که در آن زیست می کند باشد، انسان تر است. بی تفاوت نبودن نسبت به دیگران (فارغ از سواد، رنگ، نژاد، قوم، زبان و ثروت) و