داخل تاکسی، اتوبوس یا مترو گوشی از دستتان نمی افتد. یک مکالمه از جنس درددل های دوستانه، احوالپرسی از اقوام، آمارگیری از جدیدترین اخبار و وقایع فامیل یا یک مکالمه کاری رسمی.

اصلامهم نیست چند دقیقه است که گوشی را به گوش تان چسبانده اید و با این کار چه صدمات جسمی را متوجه مغز و گوش خود می کنید. باز هم مهم نیست سر ماه پول تلفن تان سر به فلک بکشد، اما حواس تان هست اینقدر محو مکالمه شده اید که از دور و برتان غافل هستید.

هیچ می دانید کجا هستید؟ اینجا نه اتاق شخصی شماست و نه چاردیواری خانه. اینجا یک مکان عمومی است که همه به اندازه شما در استفاده از آن سهم دارند در حالی که شما با بی تفاوتی حق دیگران را ضایع کرده اید.

برای دیگران اهمیتی ندارد که آن طرف خط رئیس تان است که اصلاهم وقت و بی وقت سرش نمی شود و باید حتما همان جا درباره فلان پرونده گزارش کاملی ارائه دهید. آنها حتی علاقه ای ندارند که از مراسم مهمانی فلان دوست مشترک تان که شما با جزئیات کامل مشغول تعریف کردن آن برای آن طرف خط هستید، بشنوند و...

شاید شنیدن این مکالمات حس کنجکاوی بعضی ها را ارضا کند، اما خیلی ها آنقدر در مسائل و مشکلات زندگی خود غرق هستند که ترجیح می دهند در تاکسی فقط به مسیری که در پیش دارند، فکر کنند و حوصله شنیدن مشکلات و حرف های دیگران را ندارند. از همه اینها مهم تر حق برخورداری برابر همه از فضا و مکانی است که در آن به سر می برند.

این روزها از این صحنه ها در تاکسی، اتوبوس، مترو، صف بانک و ادارات کم نمی بینیم. به نظر می رسد افرادی که عادت صحبت کردن با تلفن همراه در اماکن عمومی را دارند در وهله اول ضمن این که وجهه خوشایندی از خود در مقابل دیگر شهروندان به نمایش نمی گذارند به طور علنی حقوق شهروندان را نقض می کنند.

اگر شما هم جزو این افراد هستید بد نیست از این پس خودتان را بیشتر به رعایت بایدها و نبایدهای شهروندی در اماکن عمومی مقید کنید.