برد و باخت در یک مسابقه وقتی یک تیم، به معنای واقعی تیم باشد اصلامهم نیست، مهم این است که تیمی مثل والیبال همانی است که باید باشد، نه با تلنگر حاشیه می لرزد و نه آنچنان قائم به فرد است که همه ارکانش با یکی، دو تغییر زیر و رو شود.

ولاسکو اگر برود خیالی نیست، چون تیم ملی والیبال ما راهش را پیدا کرده است؛ همان طور که وقتی شهرام محمودی و فرهاد ظریف مصدوم می شوند، هستند شایستگانی چون امیر غفور یا عبدالرضا علیزاده که جایشان را پر کنند؛ همچنان که مجتبی میرزاجانپور بخوبی جای کاپیتان نادی باتجربه را پر کرده است. شاید ستارگانی چون سعید معروف و محمد موسوی از این قاعده مستثنا باشند که این مهم در عالم ورزش نه غیرطبیعی است و نه ایرادی به آن وارد است. به هر حال قرار نیست همه ستاره شوند، اما می شود همه را منسجم و یکدست کرد. صرف نظر از این که تیم ملی والیبال کشورمان امروز در مصاف با آمریکای قهرمان لیگ جهانی چه نتیجه ای بگیرد و در نهایت در رقابت های قهرمانی جهان لهستان چندم شود، بجرات می توان لقب بهترین تیم تاریخ رشته های گروهی ایران را به این تیم تقدیم کرد؛ تیمی که در سطح دنیا سری بین سرها درآورده است و با وجود این که قبل از هر تورنمنت معتبری گاهی با نگاهی تردیدآمیز نتایجش را پیش بینی می کنیم، اما تورنمنت پشت تورنمنت می رسد و والیبال بخوبی و تا سرحد توان خود مبارزه کرده و نگاه ها را جلب می کند، چون راهش را پیدا کرده است.

بازی با ایتالیای صاحب نام یکی از همان بازی هایی بود که با توجه به قدرت نمایی لاجوردی پوشان در مرحله نهایی لیگ جهانی، کمتر کسی تصور می کرد که تیم کشورمان با توجه به بروز برخی مسائل حاشیه ای در اردوی خارج از کشور، بتواند مقابل لاجوردی پوشان عرض اندام کند، اما این اتفاق بخوبی افتاد و شاگردان کواچ نشان دادند اگر در ادامه این رقابت ها، گرفتار مسائلی چون افت بدنی ناشی از چند ماه حضور در مسابقات سنگین نشوند، می توانند باز هم حرف های زیادی برای گفتن داشته باشند و در این کارزاری که صدالبته معتبرتر از لیگ جهانی است، بازهم افتخارآفرین ظاهر شوند.