«سلوک الهی» در هر زمان و هر زمین میسر است، لکن در دو مقطع، میسرتر و آسان تر؛ آن مقطعی که انسان میزبان خداست، یا آن مقطعی که خدا میزبان اوست. خدا در عین حال که اقرب الینا من حبل الورید(1) است، با هر موجودی هست، معیت قیومیه دارد؛ در دو بار مسئله ضیافت و میزبانی را مطرح کرده است. در هنگام میزبانی و ضیافت، آن سیر ملکوتی و سلوک الهی آسان تر است؛ در جریان سیر زمینی، خدا ضیافت خاص خود را مشخص کرد، فرمود: حاجیان و موتمران که احرام کوی حق بستند و به کعبه آمدند و در کنار کعبه به طواف مشغولند، به نماز و زیارت مشغولند؛ اینها جزء ضیوف الرحمان هستند، میهمانان الهی اند. در این ضیافت، خدای سبحان میزبان است، آنها مهمانند؛ و در سرزمین وحی آن تغذیه ضیافتی، تغذیه وحیانی است.