«او هوای بلندی ها را استشمام می کند؛ هوایی تازه و سرزنده. کار او فرو ریختن یکسره بت های ایده آلیسم بر فراز واقعیت است. آدمی باید برای چنین هوایی ساخته شده باشد، وگرنه خطر سرماخوردگی بسیار است. یخ نزدیک و تنهایی هولناک است.» توصیف نیچه از «فراانسان»؛ در «دیوانه ترین» کتابش «اکسه اومو»، کمی پیش از فروپاشی روانی، در طول پاییز «بارور و حاصلخیز» 1888 که انگورچینی های آن وفور نعمت بی نظیری داشت؛ همان سالی که «غروب بت ها»، «نیچه علیه واگنر»، «دیتی رامب های دیونیزوس» و «دجال» نوشته شد. دقیق ترین برگردان اکسه اومو از نظر مترجم فارسی (بهروز صفدری) را باید در زبان محاوره ای جست وجو کرد: «اینه هاش» یا «این