«اضافه کاری» واژه ای است که بیش از هر قشری برای کارمندان و کارگران، ملموس و آشناست. گذراندن ساعاتی بیشتر از وقت های معمول مشخص شده در قانون در محل کار، اضافه کاری محسوب می شود و امروزه شاید کشوری نباشد که دست کم بخشی از مردم آن ساعات بیشتری از وقت مشخص شده در قانون کار کشورشان را در اداره خود سپری نکنند.

البته دلایل اضافه کاری در ادارات مختلف متفاوت است، به طوری که در برخی موارد افزایش تولید و حفظ بازار با ارائه محصولات جدید و در بعضی مواقع نیز انجام کارهای انجام نشده و راه اندازی کار ارباب رجوع، موجب ماندن بیشتر از حد معمول کارمندان و کارگران در محل کار خود می شود، اما آنچه روشن است این​که شرایط سخت اقتصادی و تلاش برای تامین مخارج معیشت، نه در ایران بلکه در تمام دنیا، مردم را به کار بیشتر و گذران بیشتر اوقات در محل کار وادار کرده است، به طوری که بسیاری از مردم ساعات طولانی از اوقات شبانه روز خود را دور از خانواده و در اداره سپری می کنند و یا اینکه به شغل های دوم و سوم روی آورده اند که شکل های دیگری از اضافه کاری است.

البته این نکته نیز قابل ذکر است که اضافه کاری همیشه اختیاری نیست، بلکه گاهی با نوعی اجبار و تحمیل از سوی کارفرمایان همراه است و گرچه در بسیاری موارد با اضافه حقوق همراه است، اما در برخی مواقع نیز از حقوق مازاد خبری نیست.

اخیرا مرکز آمار گزارشی درباره میزان اضافه کاری شاغلان در استان های مختلف کشور منتشر کرده که در خور توجه است. براساس این آمار استان هایی که شاغلان ادارات آنها طی بهار امسال دارای کمترین و بیشترین ساعات اضافه کاری بوده اند، مشخص شده است.

طبق این گزارش شاغلان در استان های همدان، تهران، آذربایجان شرقی، اردبیل، البرز، زنجان، قزوین، کردستان، گیلان و مازندران به ترتیب بیشترین میزان اضافه کاری در هفته را داشته اند.