به باور من پیش از هر نکته یی، ابتدا باید این نکته را مورد بررسی قرار داد که اساسا منظور از زندگی خصوصی چهره های سیاسی یا هنری چیست: آیا کسی که با حمایت مردم و منابع عمومی برای خود اعتباری کسب می کند و به عنوان مثال دوست دارد که از او عکس بگیرند یا با او مصاحبه کنند، می تواند قایل به حریم خصوصی باشد یا نه. اگرچه در کشور ما سرک کشیدن به زندگی خصوصی هنرمندان و به اصطلاح سلبریتی ها چندان گسترده نیست و این اتفاق در اروپا و امریکا و حتی کشورهایی در خاورمیانه مانند لبنان، پیچیده تر و خبرسازتر بوده و دامنه بیشتری را به خود اختصاص می دهد، اما به هر حال این موضوع با توجه به گستردگی رسانه ها، امری قابل بررسی در ایران امروز است. اینکه چرا در کشور ما، مسائلی اینچنین، عموما گسترده و همه گیر نیست، یکی شاید به اخلاقیات و اعتقادات موجود در جامعه ایران مرتبط باشد و دیگری هم به سبب آن باشد که درباره حریم شخصی افراد، در قانون مطبوعات، هیچ ذکری نرفته است و هیچ اشاره مستقیمی نشده است. پیش از انقلاب عکاسی، از یک هنرپیشه و یک خواننده عکس گرفته بود و همین کار هم جنجالی به پا کرد و موارد دیگری هم در سال های اخیر مطرح بوده است. با این تاکید که مواردی جنجالی چون موضوع آن عکاس، بسیار کم بوده و ما مشابه آن را کم داشته ایم. اما سوال اینجاست که اگر خبرنگاری دنبال این مسائل برود، باید به او انگ زرد بودن زد یا اینکه این طور برداشت کرد که او به وظیفه حرفه یی خود عمل کرده است؟ اصلاحیطه روزنامه نگاری، در پی مسائل غیرعادی رفتن است و اگر او این کار را نکند، پس دیگر کارش چیست؟ مثلادر همین ماجرای ازدواج و بعد هم طلاق زوج مشهور مجری تلویزیون، کسانی که هر دویشان با بودجه های مردمی و دولتی به اعتبار رسیده اند خبرنگار باید دنبال ماجرا را بگیرد، این کار و پیگیری این خبر اصلاهم اشکال ندارد. مثلادر انگلستان، همه منتظر هستند تا خبری از خانواده سلطنتی منتشر شود یا در کشورهای دیگر هم بی شمار از این موارد وجود دارد. تمام سخن من این است خبرنگاری که کارش افشاگری است را نمی توان به هر بهانه و مستمسکی، زرد دانست.

روزنامه نگار و مدرس روزنامه نگاری*