داشتم توی وایبر این خبر را می خواندم که «رییس جمهور، حسن روحانی، 31 شهریور برای سخنرانی در سازمان ملل به نیویورک سفر می کند.» که ناگهان یکی از جلو آمبولانس رد شد. نگاه کردم دیدم آقای احمدی نژاد است که چمدان به دست و بدوبدو دارد عرض اتوبان را درمی نوردد که خودش را برساند به فرودگاه.

گفتم: محمودجان، کجا؟ سفر خارجی به سلامتی؟ کلاه حصیری و صندل هم که برداشتی. به به.

گفت: هیس... عجله دارم... باید خودم را برسانم سازمان ملل، سخنرانی دارم، لای نطقم را هم باز نکردم.

گفتم: چندتا مساله بی اهمیت وجود دارد:1- الان زود است و 31 ام روز سخنرانی رییس جمهور است. 2- طرف قسط وامش عقب می افتد نمی تواند از خانه خارج شود، شما با این قضیه چندمیلیارد برداشت دانشگاه ایرانیان چطوری می خواهی بروی خارج؟ 3- البته قضیه مهمی نیست، نمی دانم چطور بگویم، یعنی ناراحت نشوی ها، اصلامگر شما رییس جمهوری؟ 4- سخنرانی در سازمان ملل، دیگر با پاراف کردن نامه های مردم فرق دارد که شنیدم هنوز به همان کار مشغولی.

گاز آمبولانس را گرفتم بروم که دیدم در میدان پاستور و جلو نهاد ریاست جمهوری، هزاران نفر از کاسبان، هتلداران، هات داگ فروشان، کوکاکولافروشان، هواپیماداران، میهمانداران، جاسوییچی فروشان، دربانان هتل، مدیران هتل، نمایندگان تلویزیون های کابلی، یخ فروشان، ماست فروشان، خیارفروشان، ماست وخیارفروشان و تنی چند از بیزنس من های آمریکایی تجمع کرده اند.

گفتم: جریان چیست؟

همه هزاران نفر با هم گفتند: ما آمدیم از روحانی خواهش کنیم به سنت احمدی نژاد پایبند باشد و خودش تنهایی نیاید آمریکا و فک و فامیل و دیگر اندیشمندان و دانشمندان فامیلش را همراه بیاورد.

گفتم: آخه چرا؟

گفت: چون ما روی همراهان آقای احمدی نژاد حساب کرده بودیم و نصف اموراتمان از خرجی بود که هیات چندصدنفره همراه او در آمریکا می کردند. جان ما، بگو روحانی زیر 300نفر و شش تا هواپیما همراه نیاورد که رابطه ایران و آمریکا واقعا بد می شود.