کشاورزی در ایران با مشکلاتی رو به رو است که متاسفانه این مشکلات تنها مربوط به یک دوره خاص یا یک دولت نبوده و نیست و همواره با این نقاط ضعف در کشور ما وجود داشته است. به عنوان مثال تداخل کشت یک محصول در یک سال و کشت نشدن آن در سال بعد توسط کشاورزان یکی از مشکلاتی است که در کشور ما سال های سال وجود داشته است به طوری که هر سال می بینیم در یک سال اغلب کشاورزان ایران به کشت سیب زمینی می پردازند چون محصول سیب زمینی کشور بیش از حد نیاز می شود قیمت آن کاهش می یابد و به همین خاطر برداشت محصول برای کشاورز صرفه اقتصادی ندارد و تصمیم می گیرد سال بعد پیاز بکارد و این خاطره تلخ سال بعد باز هم در مورد محصول پیاز تکرار می شود. در حالی که ما از یک سو به دنبال تامین نیاز کشور بدون کم کاست هستیم و از سوی دیگر هدف و چشم انداز خود را کاهش وابستگی کشور و خودکفایی قرار داده ایم اما وقتی نگاه می کنیم واقعیت خلاف ایده آل های کشور است. در حقیقت علت و راه حل این مشکلات چیست؟

تمام مشکلات ما از نبود یک سیاست جامع، شفاف و مشخص در بخش کشاورزی نشات می گیرد که نمی تواند کشاورزی کشور را به سمتی سوق دهد که در یک سال هم سیب زمینی و هم پیاز تولید شود تا کشاورزان از ضرر و زیان رها شوند. اگر ما یک سیاست جامع داشته باشیم، قطعا کشاورزان نیز ضرر نخواهند کرد و ما نیز به خودکفایی در کشاورزی نزدیک تر خواهیم شد. پس در این میان یک خلاحس می شود که فقط نهاد متولی ذیربط یعنی جهاد کشاورزی می تواند آن را پر کند. قطعا تا زمانی که وزارت جهاد کشاورزی به وظیفه خود یعنی ساماندهی و نظارت وسعت نبخشد این مشکل پا برجا خواهد ماند. شاید آموزش کشاورزان، تدوین سبد تشویقی و تکلیفی برای آن ها بتواند گام موثری باشد که وزارت جهاد کشاورزی باید آن را محکم تر از گذشته بردارد. باید به کشاورزان که اغلب دوره های آموزشی مرتبط با شغل خود را نگذرانده اند آموزش داده شود که چه محصولی را در کجا و به چه میزان بکارند تا سودده و مطابق اهداف باشد. باید آن ها را از سطح زیر کشت کل کشور مطلع کرد تا بتوانند درست تصمیم بگیرند.