روزگاری درکتاب های جغرافیا می خواندیم که در شمال شرقی آب های مازندران، دریاچه ای به نام خوارزم (یا آرال) وجود دارد. این دریاچه زیبا با گستره ای نزدیک به هفتاد هزار کیلومتر مربع، چهارمین دریاچه بزرگ جهان به شمار می رفت و در آن کشتیرانی و ماهیگیری رونق داشت. اما سال های پایانی دهه شصت خورشیدی، سال های تلخی برای این دریاچه بود. در اثر سوءمدیریت های زیست محیطی و برداشت های بی رویه، درون ریز آب دورودخانه آمودریا و سیردریا به صفر رسید و در نتیجه، دریاچه خوارزم خشک شد؛ به طوری که اکنون جز آبگیرهای پراکنده و یک بیابان وسیع چیزی از آن به جای نمانده است و پیش بینی می شود تا سال 1395 به کلی نابود شود. [1] این فاجعه زیست محیطی که خسارات و اثرات ناشی از آن چندان کمتر از انفجار چرنوبیل نبود، درکشوری روی داد که درست در مقابل دنیای سرمایه داری قرار داشت.