از دید من هر روز در گاهشمار فرهنگی ایران می باید و می تواند روز شعر یا سخن باشد، زیرا که در میان هنرهای گوناگون هنجارها و قلمروها و بسترهای فرهنگی بسیار در ایران زمین، آنچه از نگاهی فراخ شالوده فرهنگ ایرانی را می ریزد، <سخن> است.

ایران ما در درازنای تاریخ خود همواره سرزمین سپند سرود و سخن بوده است. بارها گفته ام و نوشته ام که یکی از نازش های بزرگ ما ایرانیان آن است که نخستین سروده آئینی جهان در ایران آفریده شده است: گاهان زرتشت. این وخشور باستانی ایرانی در ترانه هایی رازآلود و سروده هایی نیایش گرانه با خدای خویش اهورا مزدا سخن می گوید. از این روی اگر ما به تاریخ ایران از آن روزگار تاکنون بنگریم، همواره برترین هنر، هنر سخنوری بوده است. بویژه در ایران پس از اسلام که این هنر، روایی و گسترشی بسیار می یابد.