در شعر و ادبیات فارسی ایران می توان از برخی چهره ها صرفنظر کرد و با وجود دیوان های سترگ، حذف و نبودشان را خللی بر پیکره تاریخ ادبیات ندانست؛ زیرا نه تنها در تاریخ تکامل شعر فارسی نقشی نداشته اند بلکه حتی بیتی خاطره انگیز در حافظه جامعه و مردم از ایشان به جای نمانده است. شاعرانی چون صبای کاشانی را دکتر شفیعی کدکنی در کتاب «ادوار شعر فارسی» از این دست می داند.

در نقطه مقابل شاعرانی هستند که حافظه یک ملت از سروده های آنان سرشار است اگر در ادبیات کلاسیک و کهن حضور حافظ و سعدی، اسطوره شاخص این دست شاعران است در ادبیات معاصر بی تردید صفحاتی از حافظه مردم جامعه ما به محمد حسین بهجت تبریزی متخلص