مرحوم حجت الاسلام محسن دعاگو را از چند منظر می شناسم. یکی چهره قبل از انقلاب ایشان که یک شخصیت مبارز بوده و سال ها رنج زندان و شکنجه را تحمل کرده است. چهره دیگر ایشان در زمان بعد از پیروزی انقلاب اسلامی است. وی بعد از پیروزی انقلاب اسلامی در جریان حزب جمهوری اسلامی و با شهید بهشتی و رهبری معظم انقلاب و آیت الله هاشمی رفسنجانی همفکر و همدل و همراه بود. تا اینکه آرام آ رام بعد از بهبودی نسبی که بعد از کسالتی که بر ایشان وارد آمد، حاصل شد، زندگی نویی را آغاز کردند. تریبون ایشان تریبون ویژه بود و بر محور حق مطالبی را بیان می کردند. شاید برخی از موارد بیان شده وی در خطبه های نماز جمعه مورد پسند خیلی ها نبود اما آنچه برای وی مهم بود حق گویی بود. گاهی در خطبه های نماز جمعه حق ها را فدای اقتضائات و مصلحت ها نمی کرد. و همین عدم مراعات مصلحت ها آزردگی برخی را برمی انگیخت. بعد از روی کار آمدن دولت یازدهم وی بسیار از اوضاع کشور رضایت داشت و خوشحال بود و با دولت جدید همراهی و همکاری می کرد. البته نقد و انتقاد هم داشت ولی تمام نقدها به این منظور بود که موجبات بهتر کار کردن حسن روحانی و تیم دولت وی را فراهم کند تا در مقام عمل برجستگی بیشتری داشته باشند. وی در مجمع روحانیت مبارز نیز فعالیت داشت تا این اواخر که جای خالی ایشان را در جلسه این مجمع به دلیل کسالت شاهد بودیم. اکنون خبر متاثر کننده ارتحال ایشان را دریافت کردیم. در مقام والای ایشان تنها می توان گفت وی پاک زیست و پاک از دنیا رفت. خوشنام زیست و خوشنام بدرود حیات گفت. روح شان قرین رحمت باد.