1- واقعیت این است که تحت فشار قرار گرفتن برای کسب نتیجه می تواند چنین عملکرد و نتایجی را هم به همراه داشته باشد. وقتی به ماهیت فوتبال فکر می کنیم، با یک ارزیابی دقیق قطعا به این نتیجه می رسیم که بهتر بود تیم ملی زیر 21 سال را به اینچئون می بردیم: تیمی که برای راهیابی به المپیک 2016 تشکیل شد و معتقدم آن تیم اگر به صورت کامل به این بازی ها می رفت شانس موفقیت بیشتری داشت.

2- غلامحسین پیروانی، سرمربی اسبق تیم امید هم پیش از بازی های آسیایی دوره قبل در گوانگجو با چنین مشکلاتی درگیر بود. متاسفانه این کشمکشی است که در همه سال ها تیم های امید ایران با آن مواجهند و باید فکر اساسی و الگوی ثابتی برایش تعیین کرد. یکی از لازمه های فوتبال ما اهمیت دادن به مسابقات امیدها ست. باید شرایطی به وجود آوریم تا استانداردهای این تیم را بالاببریم و بازیکنان با کیفیت تری از آن خارج شوند.

3- در یک جلسه یی صحبت هایی درباره تیم امید شد اما مشکل اصلی و ریشه یی تیم امید این موارد یا مثلاموضوع سرمربی تیم نیست. اتفاقا یکی از اشتباه ها همین است که روی نتایج تیم ها تصمیم می گیریم. این تیم امید که به اینچئون رفت فرصت زیادی برای تمرینات نداشت که سرمربی تیم بتواند با تسلط کامل تیمش را به بازی ها ببرد. من مساله را در برنامه ها و استمرار نداشتن آنها می دانم. تمام کشورهای صاحب فوتبال برنامه های منسجم و مستمری برای ارتقای سطح فنی فوتبال شان به ویژه از سنین پایه دارند. از طرفی همه ارکان فوتبال به هم متصل هستند.

4- من رسیدن به این نتایج را فاجعه می دانم نه نتایج تیم را. ما باید برای تمام گروه های سنی برنامه مستمر داشته باشیم و از تغییرات پی در پی پرهیز کنیم. به طور مثال در رده زیر 14 سال مربیان تمام وقت ما هنوز آماتور هستند و در این زمینه با سطح حرفه یی دنیا و حتی آسیا فاصله داریم. آنها باید تحت آموزش های لازم قرار بگیرند. حتی در رده های سنی بالاتر هم مربیان آن طور که کافی است بر اساس سطح روز فوتبال دنیا برنامه ریزی نمی کنند. اینها مشکلاتی است که اگر رفع شود، می توانیم وضعیت بهتری را برای تیم امید و بعد از آن شاهد باشیم.

رییس اسبق کمیته جوانان و عضو فعلی کمیته فنی فدراسیون فوتبال