«فرجام سفر طولانی طوبی» نقطه ندارد. شب است در پی روز. شبی با چراغی زنبوری، ماه روی پشه بند افتاده، بوی کاهگل و صدای ناله دور سگ و گرازی گرسنه. روز است با آفتاب بی سایه، زمینی تشنه که حرف نمی زند، مدام و فقط له له می زند. روز است تنها با گاهی عبور عابری، شیئی، حاملی که دور است و هیچگاه نزدیک نمی شود! «فرجام سفر طولانی طوبی» نقطه ندارد. آواست. شنیده می شود. هنوز شنیده می شود. من از غصه هرروزه مادرم آن را شنیدم. از سکوت مردانی کنج دیوار نشسته که فقط پاکت پاکت فروردین و 57 دود می کردند و همه در حال با گذشته زندگی می کردند. شاید از صبح تا غروب و اینها همه برای زمانی بود که بودند. 9 ماه تمام هم نبودند!