(بدان ای عزیز سالک!) دل انسان، ظرف محبت یک هدف بیشتر نیست و هرگاه یک شیئی برای انسان مطلوب بالذات شود، حب آن سراسر قلب را فرامی گیرد، لذا دل تنها همان جهت را هدف گیری می کند و نمی تواند هدف دیگری داشته باشد. محبت هایی که در طول محبت به هدف اصلی قرار گیرد، ممکن است و هیچ مانعی ندارد. اما بحث درباره محبت هایی است که در عرض محبت اصلی باشد.

علی(ع) می فرماید: همان طور که شب و روز با هم جمع نمی شوند. حب خدا و حب دنیا نیز با هم جمع نمی شوند. (غررالحکم، ص 141) همچنین آن حضرت در تعبیر دیگری می فرماید: کسی که حب به دنیا در دلش سکونت پیدا کرده، چگونه می تواند ادعا کند که خدا را دوست دارد؟! (همان)

در بیان دیگری در نهج البلاغه خطبه 160 علی(ع) می فرماید: کسی که دنیا در چشمش بزرگ جلوه کند و موقعیت دنیا در درونش بسیار باعظمت و بااهمیت باشد، قطعا دنیا را بر خدا مقدم می دارد.1