فرجام با «چوب به دست ها...» پیوند دارد. پس یاد ساعدی می افتم که در بیمارستان پاریس بستری است و مدام بهانه طوبایش، فریده را می گیرد؛ دو،سه روز مانده تا جهیدن به گورستان پرلاشز. لج کرده که پزشکش خواسته دردهایش را به فرانسه توضیح دهد. چون این دردها را نمی توان از جغرافیایشان جدا کرد. غلامحسین خودش پزشک است و این چیزها را می فهمد. به پزشک پاریسی بدوبیراه می گوید که چرا او به زبان مادری بیمارانش و چرا به پارسی، سخن نمی گوید. بعد یاد جواد مجابی می افتم که شناختنامه ساعدی اش کمیاب شده. بعد نامه علیرضا نادری به محسن حسن زاده را می خوانم. ساعدی جلو چشمم سیاهی می رود وقتی بالای پشت بام در گونی زغال پنهان