وقتی موسیقی به یک مدیوم در عرصه رسانه های جمعی بدل می شود، دیگر یک هنر صرف نیست که قرار باشد آن را بر اساس میزان و معیارهای هنری بررسی کرد. اینجا پای هنر به عنوان عرصه «بیان» مطرح می شود و اثری در اولویت قرار دارد که بتواند در ارتباط با مخاطب بیشتری قرار بگیرد و پیامش را به صورت گسترده تر و البته صحیح تر منتشر کند. «سامی یوسف» از این زاویه شاید بیشتر برای مخاطب ایرانی مهم باشد؛ خواننده ای که در سطح جهانی، خوش درخشیده، رسانه های بی شماری او را می شناسند و از آنجایی که توانایی خواندن لااقل به سه زبان مهم دنیا را دارد که اتفاقا یکی از آنها فارسی است، می تواند برای ایرانی ها از یک خواننده صرف حوزه