اگر بیمار فقط غم بیماری دارد، گاهی همراهان بیمار، غمی به مراتب فراتر از درد بیمار دارند. اگر شما هم گذرتان به بیمارستان های پایتخت یا دیگر شهرهای بزرگ کشور افتاده باشد، احتمالابا صحنه بی خانمانی همراهان بیماری مواجه شده اید؛ همراهانی که در نزدیکی های بیمارستان، چادر زده اند و به دلیل نداشتن سرپناه، مجبور می شوند در سخت ترین شرایط، پیگیر کارهای درمانی بیمارشان باشند.

این شرایط، جدای از آن که برای همراه بیماران، زجرآور است، برای خود بیمار هم تبعات روانی زیادی دارد، زیرا فرض کنید وقتی یک بیمار مقیم شهرستان که خانواده اش مجبور می شوند در خیابان های پایتخت زندگی کنند و در داخل بیمارستان هم امکانات چندانی در اختیارشان قرار نمی گیرد، قطعا این وضع بر فرآیند درمان بیمار نیز تاثیر منفی می گذارد.