از نشانه های یک جامعه بیمار، فقدان تعاملات و ارتباطات انسانی عمیق و صحیح میان افراد و گروه های انسانی آن جامعه است. در چنین جامعه ای انسان ها از برقراری گفت و گو و ارتباط موثر، سالم و سازنده انسانی ناتوانند و منازعات و مجادلات اندیشه سوز که در نهایت ممکن است به تخاصم و درگیری بینجامد عرصه را بر مکالمات و مراودات اندیشه ساز تنگ می کند و مانع رشد و تعالی و شکوفایی انسان ها و جامعه انسانی می شود.

ترس از برقراری ارتباط یا ارتباط گریزی که گاه به ارتباط ستیزی نیز می انجامد بحرانی است که حیات فردی و جمعی انسان ها را با آسیب و تهدید جدی روبه رو می کند. کسب مهارت های ارتباطی، بخشی از مهم ترین و اساسی ترین مهارت هایی است که انسان ها در فرایند اجتماعی شدن باید بیاموزند و آموزش این مهارت ها از دوران کودکی باید در محور آموزش های رسمی و غیر رسمی یک کشور قرار گیرد.