دوست خوب یکی از مهم ترین عواملی است که بر سلامت کودکان و نوجوانان تاثیر می گذارد. انسان موجودی اجتماعی است و در سایه برقراری ارتباط با اطرافیان، نیازهای روحی، اجتماعی و فردی خود را برطرف می کند. داشتن مهارت دوستیابی یکی از مسائل مهم زندگی انسان ها است زیرا هرگونه اشتباهی در برقراری ارتباط دوستی می تواند به راحتی کودک یا نوجوان را به سمت بزه دیدگی یا بزهکاری سوق دهد. هنگامی که نوجوان در گروه همسالان نامناسب قرار می گیرد تعاملات اجتماعی نامناسبی دریافت می کند و گاهی برای حفظ روابط دوستی و نشان دادن خود اقدام به کارهایی می کند که می تواند آینده و زندگی اجتماعی وی در بزرگسالی را تهدید کند. این در حالی است که برقراری یک رابطه دوستی مثبت و دوستان قابل اعتماد و ارزشمند می تواند نوجوان را در رسیدن به موفقیت ها کمک کند. او در کنار دوستان خود از انزوا و تنهایی خارج شده و روابط و تعاملات اجتماعی را تجربه می کند. او در این ارتباطات می آموزد که دیگران هم مانند او مشکلاتی دارند و همه مانند یکدیگر فکر نمی کنند بنابراین سعی می کند برای رفع مشکلاتش راه حل معقولی به دست آورد و از طرفی عقاید دوستانش را گوش کند و رفتارهای خود را کنترل کند. چنین شرایطی است که می تواند رشد عاطفی و اجتماعی نوجوان را تضمین کند. از آنجایی که مبنای دوستی ایجاد فضای عاطفی بین دو نفر است پدر و مادر نمی توانند برای فرزندشان دوست انتخاب کنند، آن ها فقط می توانند در انتخاب دوست مناسب فرزندشان را کمک کنند. بنابراین والدین باید مهارت دوستیابی را به فرزندانشان آموزش دهند که البته این موضوع آسان نیست و صبر و تحمل بسیار می خواهد. البته فرزندان در دوستیابی بسیار تحت تاثیر رفتار و نگرش پدر و مادرشان به دوستان و تعاملات اجتماعی آن ها هستند. پدر و مادر با پرورش اعتماد به نفس، حس همدلی و تشویق و انتقاد سازنده مهارت دوستیابی را در کودک خود تقویت کنند و به عبارت دیگر باید فرزندان را چنان واکسینه کنند که هر کسی را به عنوان دوست انتخاب نکنند و از سوی دیگر به صورت نامحسوس رفتارها و رفت و آمد فرزند خود را با دوستانش کنترل کنند. والدین باید با مدرسه تعامل درستی داشته باشند و در جلسات اولیا و مربیان با خانواده دوستان فرزندشان آشنا شوند تا به راحتی بتوانند او را راهنمایی کنند.