از قدیم گفته اند «بسیار سفر باید تا پخته شود خامی». اما ظاهرا این موضوع درباره جشنواره بیست وهشتم کودک ونوجوان صدق نمی کند. دست کم توقع این بود که از تجربیات 27دوره گذشته درس گرفته می شد تا با پشتیبانی آن، امسال شاهد جشنواره ای خلاق باشیم. اما از نبود مدیریت و برنامه ریزی این دوره جشنواره همین بس که تا پایان جشنواره کمترکسی می دانست میهمانان ایرانی و خارجی آن چه کسانی هستند. علت، این بود که مکان متمرکز و واحدی برای اجرای برنامه های جشنواره وجود نداشت. میهمانان جشنواره تقریبا در 12هتل مستقر بودند و عملاپاتوقی وجود نداشت تا «گفت وگوی فرهنگی» شکل بگیرد. در حالی که در نظیر چنین گردهمایی هایی می توان ردپای شکل گیری فیلمنامه های فیلم های تاثیرگذار و حتی جریان های هنری - سینمایی در جشنواره های معتبر دنیا را از طریق برپایی نشست های صمیمی میان هنرمندان دید. مساله مهم دیگر اینکه معمولاجشنواره نقش مهم و قابل تقدیری در معرفی استعدادهای برتر ایفا می کند، حال نه تنها این جشنواره مهم بین المللی در عرصه جهانی چنین نکرده، بلکه در بخش داخلی هم دچار لنگی است. مثال عینی اش اینکه اگر همین چند فیلمساز معروف سینمای کودک بنا به دلایلی یک سال نخواهند فیلم بسازند، در آن صورت جشنواره فیلم کدام فیلمساز را می تواند به عنوان اثر برتر معرفی کند؟ اگر امثال محمدعلی طالبی و ناصر غلامرضایی در جشنواره حضور نمی یافتند، معلوم نبود جشنواره چه فرجامی داشت. از دیگرسو می دانیم مدیریت جشنواره کار سخت و دشواری است، اما بعد از 28 دوره سخت است که نشانی و شماره تلفن سالن های سینمای جشنواره را درج می کردند تا تماشاگران غیربومی و خبرنگاران برای دیدن فیلم ها دچار سرگیجه نشوند؟ به هر شکل در دل همین ظرایف است که اتفاقات فرهنگی شکل می گیرد. بهتر است تولید فیلم برای کودک و نوجوان را بیشتر جدی بگیریم و مرکز ثقل نگاهمان فقط به سمت کودک نباشد و حتما به فیلم های نوجوان هم توجه کنیم که معمولادر جشنواره هایمان دومی را فراموش می کنیم که از قضا از اولی مهم ترند. در کشوری که نسل جوان آن دارد کاهش می یابد و این روزها همگان زوج ها را به زادوولد تشویق می کنند، بهتر است به فکر تعلیم و تربیت فرزندان خود باشیم و چه جایی بهتر از سینما برای پرورش کودکان و نوجوانانمان.