در مقام مثال، فیلم های صامتی از اشترن برگ (شکارچیان خوشبختی، زیرزمین، باراندازهای نیویورک) را با آن شش فیلمی مقایسه کنید که او با بازی مارلین دیتریش در دهه سی ساخت. سرآمد فیلم های اشترن برگ از ویژگی هایی سبک گرایانه، از سطح زیبایی شناختی متکلفی حکایت می کند. ما این قدر که در بند شخصیت دیتریش در ماجرای فیلم های «ونوس مو طلایی» یا «ملکه سرخ» هستیم، با روایت ملوان و پتیاره «باراندازهای نیویورک» کاری نداریم، که این خود تمرینی است در سبک. آنچه در فیلم های بعدی اشترن برگ دستگیرمان می شود از مضمون- ماده (عشق رمانتیک، زن افسونگر) نگره ای کنایه آمیز به دست می دهد، داوری در باب مضمون-ماده صرفا تا آنجا