سینما حرکت و زمان تصویر شده یی را می بیند که از طریق آن جهان های ادراک شده امکان حضور می یابند و سینما این قدرت بالقوه خویش را از طریق ایده جهان به مثابه زمان به دست می آورد. از همین رو است که برای دلوز سینمای تصویر- زمان به تحلیل استعلایی امر واقعی بدل می شود

به اعتقاد ژیل دلوز، هانری برگسون، فیلسوف پرآوازه قرن بیستم متفکر اصیلی است که بخشی از «تاریخ ناهمسو»ی فلسفه را رقم زده است. برگسون، تمرکز اصلی مباحث خود را بر مفاهیمی مانند دیرند (duree)، حرکت، حافظه، خیزخواست حیاتی (Elan Vital) و... قرار داده و به تعبیر دلوز تصویری پلورالیستی از جهان ارایه می کند که او را در برابر برداشت های رایج